ORZECH WŁOSKI SZCZEPIONY MARS

To plenna odmiana o wzniesionym pokroju, która średnio silnie rośnie i umiarkowanie wcześnie rozpoczyna wegetację. Daje duże owoce o smacznym, jasnym jądrze i cienkiej skorupie. Nadają się zarówno do bezpośredniego spożycia i przetwórstwa.

Drzewo najlepiej jest posadzić w jasnym, osłoniętym od wiatru miejscu. Ziemia powinna być żyzna, przepuszczalna, umiarkowanie wilgotna o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie (pH 6,5-7,5). Młode rośliny dobrze jest palikować i zabezpieczać przed zimą owijając agrowłókniną, usypując kopczyk ze słomy lub zakładając specjalne, perforowane osłonki. U starszych okazów okrywanie nie jest konieczne, gdyż bardzo dobrze znoszą nawet duże spadki temperatur. Pędy orzecha mogą być uszkadzane przez wiosenne przymrozki. Wówczas sczerniałych fragmentów pędu nie należy usuwać, tylko poczekać, aż nowe, tegoroczne osiągną długość około 20 cm. W celu uzyskania wysokiej jakości owoców niezbędne jest nawożenie. Szczególnie młode okazy są wrażliwe na suche, dlatego w upalne dni należy je dodatkowo nawadniać. Orzechy włoskie wymagają regularnego cięcia.

Orzechy włoskie – kalorie, które warto sobie wybaczyć. Mimo, że orzechy włoskie należą do produktów wysokoenergetycznych, to z uwagi na ich bogaty skład warto po nie sięgnąć. Nasiona z błoniastą łupiną (jądra) są źródłem tłuszczu, białka, witamin (z grupy B, C, A, E, K), związków mineralnych (w tym wapnia, żelaza, potasu, cynku, fosforu), kwasów tłuszczowych i błonnika. Regulują metabolizm oraz spowalniają procesy starzenia. Spożywanie orzechów włoskich wspomaga układ krwionośny (L-arginina), odpornościowy (kwas elagowy), nerwowy (kwas lanolinowy, kwas foliowy). W przetwórstwie domowym używane są do produkcji wina, nalewek, likierów, są składnikiem i dodatkiem do potraw. Wywary z liści orzecha stosowane są zewnętrznie do płukanek (np. przyciemniających włosy), a nasiona w rozdrobnionej formie wykorzystywane są do maseczek upiększających.