Kojarzą się z lasem, chłodnym cieniem i dlatego chętnie sadzimy je pod drzewami, gdzie wprowadzają nastrój tajemniczości. Dzięki podziemnym kłączom rozrastają się szeroko i zdobią ogród przez długie lata.

Wiele paproci (np. pióropusznik, marsylia, długosz) dobrze się czuje nad ogrodowym stawem, gdzie podłoże jest wilgotne. 

Uroda paproci zawarta jest w liściach - wszak są to rośliny zarodnikowe, które nigdy nie tworzą kwiatów. Ich brak rekompensują ciekawym spektaklem, jakim jest wiosenny rozwój liści. Gdy wynurzają się z podłoża, przypominają pastorał - wygiętą laskę, czasem jasnozieloną, czasem czerwonawą.  o pofalowanych brzegach (jak u języcznika). 

Późnym latem na liściach paproci powstają ciemne skupiska zarodników. Ich rozmieszczenie na blaszkach jest cechą rozpoznawczą poszczególnych gatunków. Niektóre paprocie (np. pióropusznik strusi i długosz królewski) tworzą specjalne, najczęściej brązowe, liście zarodnikonośne.